بسم الله الرحمن الرحیم دو سال پیش در آستانه نو شدن سال، پادکستی در مورد برنامه‌ریزی در سال جدید گوش دادم که جالبترینش این بود که برای سال یه تم انتخاب کنیم و بر اساس آن تم یا موضوع اصلی، برنامه‌مان را بچینیم. مثلاً تم آن سال را مبارزه با تنبلی گذاشتم. در برنامه‌ریزی هر کاری که در جهت مبارزه با تنبلی بود اولویت داشت. امسال برای شروع ماه مبارک و عزیز رمضان، موضوع اصلی دعاها و مناجاتم را «دعا برای ناامیدها» انتخاب کردم. بعد از هر فریضه، سحرها و افطارها، برای آن‌هایی که با خدا قهر کرده‌اند، فکر می‌کنند خدا صدایشان را نشنیده و نمی‌شنوند، آنهایی که امیدشان به ناامیدی تبدیل شده، فکر می‌کنند خدا، خدای پولدارها و مُترفین(خوشگذرانان، بریز و بپاش کنهای عالَم و بلاگرهای اینروزهای اینستاگرام) است، آنهایی که به خدا و دینش پشت نکرده‌اند اما دلشان هم با خدا و دین نیست، فکر می‌کنند هرچه وقت برای دعا و مناجات و کار خیر گذاشتند پوچ و بی فایده بوده، برای همه آنهایی که دنیا و مافیهایش دلشان را شکسته ولی از خدا دلخورند، دعا می‌کنم در این ماه رمضان، یک آیه، یک حدیث، یک نغمه، یک فراز از دعای افتتاح زیبا، یک جمله از دعای ابوحمزه ثمالی دوست داشتنی، یک حرف و صحبت، یک کتاب، یک سکانس و دیالوگ در فیلم، دیدن یک منظره زیبا و به فکر واداشتن، روزی شان شود. این رزق باعث شود با خدا آشتی کنند، امید به فضل و رحمت خدا در دلشان جوانه بزند و رشد کند. بچشند که خدا چقدر دوستشان دارد، چه شَّرها که به‌واسطه دعاهای به ظاهر اجابت نشده‌شان، دفع شده و خیرهایی برایشان داشته، بچشند طعم اجابتهای خدای بزرگ و مهربان را. ببینند که خدا با صابران است و خدا فراموششان نکرده است. اَللَّهُمَّ غَيِّرْ سُوءَحَالِنَا بِحُسْنِ حَالِكَ، خدايا بدحالي ما را به خوبي حال خود تغيير ده.

نوشته شده در دوشنبه هفتم فروردین ۱۴۰۲ساعت توسط سندس|