بسم الله الرحمن الرحیم

عید سال 98 که به یزد میرفتیم تمام مسیر کرج تا یزد باران میبارید. از قم به بعد هر چند ساعت یکبار عمو احمد زنگ میزدند و جویای حالمان میشدند. میپرسیدند که کجا هستیم. اصرار میکردند در راه چیزی نخوریم که ناهار منتظرمان هستند. عید 98 هر چه گفتیم عمو ما دیر میرسیم و شما ناهارتان را بخورید، با لهجه شیرین یزدی گفتند: «نا، منتظر میمونیم تا برسید و با هم ناهار بخوریم».

هفته پیش چهارشنبه که راهی یزد شدیم، هوا آفتابی بود اما تمام طول مسیر کرج به یزد دل ما بارانی بود. دیگر عمو احمدی نبود که هر چند ساعت یکبار زنگ بزند و بپرسد کجاییم. وقتی به خانه شان رسیدیم بنر عکس عمو ازمان استقبال کرد. آه که چقدر تلخ و سخت بود که به خانه عمو احمد رسیدیم و خودش نبود. سر سفره شام نشستیم، نبود. نبود که با لهجه شیرین یزدی و اصرارهای شیرینش برای اینکه غذای بیشتری در بشقاب بکشیم، تعارفمان کند. سر سفره سرم پایین بود تا کسی متوجه اشکهایم نشود، سرم را که بالا آوردم دیدم دختر عموها و خواهر و مادر خودم هم چشمانشان قرمز است. عمو احمد با همه فرق داشت. نازنین و شیرین و مهربان بود. این اواخر خیلی رنج و درد کشید. الهی در جوار رحمت خداوند جایش عالی و حالش احسن حال باشد.

تلخی بزرگ مرگ عزیزان، جای خالی شان و مرور خاطرات شیرین لحطاتی که بودند، هست. یکی که بود حالا دیگر نیست و انسان را از این تلخی مرگ عزیزان، گریزی نیست.

خدای مهربان و بزرگم! عمو احمد نازنین و شوخ طبع و رئوف ما را در جوار رحمت خودت، پاک و آمرزیده قرار بده.