بسم الله الرحمن الرحیم 

(افتاده ام روی دور نوشتن، بدون جُستن هیچ آداب و ترتیبی)

وقتی پستچی پاکت پستی که رویش مهر روضه امام جوادالائمه خورده بود را صبح روز شهادت امام، بدستم داد. وقتی در ایوان ایستادم و بسته را باز کردم و محتوایات داخلش را درآوردم. نمی‌دانستم که چند دقیقه بعدش در قلبم شور و شوقی بجوشد که از چشمانم سرریز شود. نمی‌دانستم که پرت می‌شوم به اسفند سال 97 و اتوبوسی که به سمت شهر قم می‌رفت.

درست همین شب قبل بود که چند نفری بدبختی ها، عقب ماندگی های و نابسامانی‌های ایران در دوران انقلاب اسلامی را به رخم می‌کشیدند و من که دلبسته این نظام اسلامی هستم را دلشکسته رها کردند.

امروز صبح امام جواد و امام رضا به دلداری و تیمار دل شکسته ام آمدند. یادم آوردند که هرچند شب قبل به خاطر اینکه جمله  «از برکت جمهوری اسلامی...» در حرفهایم مسخره شدم، اما پربیراه نگفتم و یادم آوردند که اسفند 97 در اتوبوسی که به سمت قم می‌رفت من از تنفس در هوای جمهوری اسلامی چقدر حالم خوش شد. چقدر خدا را شکر کردم.

وجود آدمهایی که به حد بضاعتشان برای گسترش معارف دینی تلاش میکنند، مرا به وجد می‌آورد. حالم را خوش میکند. دیدن تلاش اهالی روضه امام جواد علیه السلام، دیدن این جنس از آدمهاست. در سفر قم از نزدیک این جنس آدمها را می‌دیدم.

امروز دوباره در دلم شور و حال عجیب و خوبی برپا شد. خدا را برای همه نعمتهایش شکر.