بسم الله الرحمن الرحیم

مدتیست که هیچ اخبار و تحلیلی را دنبال نمیکنم. بخصوص تحلیلها و ری توییتهای در اینستاگرام را. فهمیده ام چقدر در مواجهه با نظرات آنی و لحظه ای آدمهایی که مبانی اعتقادیشان با من جور نیست هستم. بسیاری از اختلافات و تحلیلهایی که مرا گیج میکند به اختلاف در مبانی فکری برمیگردد. 

این دوری از خبر و تحلیل و نظرات و تضارب آراءِ آدمهای مختلف، مرا نگران میکرد که ممکن است قدرت تحلیلم از مسائل و جهانبینی ام ضعیف شود. باعث شود قدرت تفکرم حداقلی شود. نگران بودم که نکند به یک آدم بی تفاوت به حوادث و اتفاقات دورانی که درش زندگی میکنم تبدیل شوم. و من بیزارم از بی تفاوتی. ریشه بسیاری از تلخیهای تاریخی در دین و مذهب و کشورم را همین بی تفاوتی آدمهای آن دوره های تاریخی میدانم. آنوقت از اینکه خودم بی تفاوت بشوم میترسم.

دوباره برگشتم به خبر خواندن و پیگیری ماجراها و اتفاقات. دیدم دوباره استرس و دل آشوبه ها به سراغم آمدند. احساس پوچی کردم، به سمت داغون شدن اعصابم پیش میرفتم که توقف کردم.

به خودم گفتم الهام! صبر کن. اول باید قوی بشی. باید اطلاعاتت کامل بشه، باید دایره لغاتت برای حرف زدن و نوشتن بیشتر بشه.

متاسفانه اینستاگرام برخلاف آنچه که ما فکرمیکنیم که روزانه کلی مطلب و تحلیل درش میخوانیم و باید خیلی به آگاهی و دانشمان اضافه کند، متاسفانه به شدت ما را حداقلی کرده است. مثل اینکه با یه تشت، اطلاعات را توی ذهن ما بریزند. هر لحظه در هجوم کلی خبر و نظر هستیم.

میخواهم اطلاعات را دسته بندی شده به ذهنم بسپارم. میخواهم امسال، سال جبران همه مطالعه نکردنهایم باشد. امسال همه سیر مطالعاتی هایی که در دفترهایم نوشتم را عملی کنم. امسال بیشتر از حرف زدن میخواهم بخوانم، به اندازه خواندنهایم حرف بزنم و بنویسم.