بسم الله الرحمن الرحیم
گردش روزگار اخلاقهای بدم را یکی یکی برایم رو میکند. به تازگی متوجه شدم  «تسلیم شدن» در برابر شرایطم جزء اخلاقهای بدم شده است. دیگر برای تغییر شرایط دست و پا نمیزنم و تلاش نمی‌کنم. با اولین اجازه خواستن و جواب منفی شنیدن، سرم را به نشانه تسلیم پایین می‌اندازم و تمام. علت و چرایی جوابِ «نه» را نمیپرسم. گاهی حتی می‌دانم قرار است جواب منفی بشنوم بنابراین موضوع را به صورت سوالی مطرح نمی‌کنم و فقط ماجرا و قضیه را توضیح می‌دهم بدون اینکه بپرسم اجازه دارم بروم یا انجام بدهم. فقط می‌گویم که در جریان باشند. قبلاً کلی صحبت میکردم، دلیل می‌آوردم، برای جوابِ نه دلیل می‌خواستم، دو سه روز پیگیری می‌کردم. اما حالا یک سوال و یک جواب که پنج دقیقه هم طول نمی‌کشد.
بیشترین جایی که این اخلاق بد رنجم می‌دهد و آزار میبینم این روزهاست که همه برای رفتن به زیارت اربعین، خودشان را به آب و آتش میزنند و من بی حرکت نشسته‌ام دیگران و تلاششان را تماشا می‌کنم.
دیگر شور و هیجان سالهای قبل را ندارم. دیگر سِر شده‌ام. بی حس شده‌ام. می‌گویم قرار است که جور نشود و همین شُلَم می‌کند. بی‌حال و بی تفاوتم می‌کند. 😔😔

خدایا! ممنونم که انقدر زود نشانم دادی...